Bonghjornu, puesia

U Sallichju

Bonghjornu,

Arriccamà un pezzucciu
D’una stofa lacerata
O piantà un arburucciu
In a terra marturiata

Pone l’inchjostru schjaritu
Nant’à un incalcu neru
Vede ch’ellu ùn hè svanitu
U to impegnu sinceru

Caccià e cavezze lene
Di e facce azzittate
E spiccicà e catene
Di le mani aggrunchjate

Quant’ellu pò fà un omu
Pè un avvene sebbiatu
D’un carratteru indomu
Porta celu spurgulatu

Rialzà ogni petruccia
E accuncià un casellu
Zuccà indè issa casuccia
U castagnu d’un purtellu

Cum’è le crine sudate
A chì vince u so pane
Isse strazie ùn sò rubate
S’arrizzanu ogni mane

Inventà per l’altra leva
U rinnovu operaghju
Avè sempre ‘nu l’idea
D’esse ghjustu un vercaghju

Quant’ellu pò fà un omu
Pè un avvene sebbiatu
D’un carratteru indomu
Porta celu spurgulatu

Sbanì ogni gustu aspru
D’una lingua minacciosa
Chì ci porta à u disastru
Ch’ella sia vergugnosa

Un serà u vigliaccone
Chì tomba per dui soldi
Neppuru u lazarone
A furà si scarpi novi

Circheme di mantene lu
U pugnu strittu pisatu
Cum’ellu facia ellu
Capu à capu indiatu

Quant’ellu pò fà un omu
Pè un avvene sebbiatu
D’un carratteru indomu
Porta celu spurgulatu

                               c